Los visitados de amigo

Hallo Allemaal,

Het is al weer anderhalve week geleden sinds mijn laatste blog dus ik heb weer veel te vertellen! Vorige week maandag begon het normale leven weer in Nicaragua en de scholen waren weer open. Toch werd er pas vanaf dinsdag weer lesgegeven en was de maandag ingeruimd voor het schoonmaken van de school. De directrice had aangekondigd weg te zullen gaan naar en andere school en dit was haar laatste week op het Collegio Maaswaal. Donderdagmiddag was haar afscheidsetentje, dit hield in dat we om 12:30 in de middag al de derde warme maaltijd op hadden. Ongelofelijk hoeveel zij kunnen eten. Ik kreeg het eten niet meer op en zodra ik dat zei had Elsa (de docent van groep 5) binnen een paar seconden mijn bordje eten voor zich. Oftewel Nicaraguanen houden heel erg van eten.

Vrijdag avond ging ik met een taxi naar het vliegveld toe om Rik (een goede vriend) op te halen. Hij kwam met het vliegtuig vanuit Nederland via de VS naar Nicaragua toe om me op te zoeken en meer van dit prachtige land te zien. Zijn vlucht had al twee uur vertraging maar het ergste was nog dat Rik wel in Nicaragua was maar zijn koffer niet, die stond nog in Atlanta. Gelukkig kwam die met de vlucht van de volgende dag zodat hij alsnog zaterdag zijn koffer had. We pakten gelijk de bus naar Leon toe waar we het weekend verbleven. Leon is een oude en behoorlijk toeristische stad. We sliepen in een hotel die ook het volcanoboarden organiseerd. Ja, dat lees je goed, Volcanoboarden! Eerst een uur lang in de brandende zon de volkaan oplopen om vervolgens er met 48 kilometer per uur (in mijn geval) met een houten plankje vanaf te gaan. Het was echt enorm gaaf en na een klein minuutje kwam ik helemaal smerig door het vulcanisch as beneden. Het staat op nummer twee op de lijst van gevaarlijke/ enge dingen die je gedaan moet hebben voordat je doodgaat. Aangezien op nummer 1 een Russische straaljager besturen stond en op nummer drie zwemmen met krokodillen leek mij dit toch wel de beste optie. Ik zag wel een paar mensen op volle snelheid over de kop gaan maar echt erge verwondingen waren er gelukkig niet. Na vooral veel de terrasjes in Leon verder verkent te hebben gingen we dinsdag weer naar Managua. Natuurlijk was Bart van de partij om een paar biertjes te doen waardoor er drie Nederlanders bij elkaar in Managua waren! Dat moet haast wel een record zijn ;) Ik ging deze dagen gewoon weer lesgeven op de school en ik liet Rik zien hoe dingen er hier aantoe gaan. Het was wel leuk om te zien hoe een nieuw iemand tegen de "normale" zaken hier aankijkt. Het werd mij ook gelijk duidelijk hoe snel ik hier gewend ben en de Nicaraguaanse eigenaardigheden als normaal ben gaan zien. Als je mij in Nederland bijvoorbeeld naar de busshauffeur ziet fluiten, roepen en op de deur ziet slaan (hier hebben ze nog nooit van stopknopjes en beleefdheid gehoord) dan ben ik nog niet helemaal terug ingeburgerd.

Vrijdag had ik vrij gekregen waardoor we donderdagmiddag al de bus naar Granada konden pakken. Ons hotel zit vlakbij het centrum en ook omdat Granada enorm toeristisch is vond ik het wel veilig genoeg om nadat we in de avond terug kwamen van het centrum terug te lopen. Nou zijn wij zelf niet in gevaar geweest maar was het tafereel wat we zagen was verre van fraai. Ik wist niet echt hoe Nicaragua er op straat in de avond uitziet omdat ik in Managua twee uur nadat het donker is geworden nooit op straat kom en ergens anders altijd de taxi pak. In dit geval dus niet en de dingen die we zagen waren ruzie, kleine kindere die nog van alles probeerde te verkopen en gedwongen straatprostitutie. Dan ben je in een klap weer terug in de realiteit. Het is een land met zoveel problemen. Hoe erg je het ook vind voor die kinderen, je weet dat je er niks bij moet kopen. Ze zien er niks van terug, alles gaat naar hun ouders of een andere baas die hun geld inneemt. Ik zeg mezelf op zon moment dan dat ik in Managua ben om mensen te helpen maar diep van binnen weet ik dat het water naar de zee dragen is. Toch houd ik me vast aan de kinderen op het Collegio Maaswaal die te eten en les krijgen en van de straat zijn. Ze kunnen nog even iets langer kind blijven en hoeven geen gevaarlijke en mensonterende dingen op straat te doen. De hoeveelheid Europese hulp die hier is, is geweldig maar niet genoeg. Elk jaar word de toeristische sector hier groter en groter en krigen steeds meer mensen een baan hierin. Deze kopen dan ook weer vanalles bij andere Nicaraguanen waardoor iedereen hiervan profiteerd. Natuurlijk is hier helpen bij een goed doel of donateren hieraan een ontzettend goede manier om de mensen hier te helpen maar hier op vakantie gaan is ook zeker een goed idee. Mensen hebben dan werk en jij kan het mooie en nooit saaie Nicaragua zien. Dit land is niet voor iedereen weg gelegd, dat blijkt wel uit de dingen die ik hier op mijn blog zeg maar is dit het type land dat je leuk lijkt, dan raad ik het zeker aan om de volgende vakantie hier door te brengen!

Later vandaag (ik typ dit nu in het hotel in Granada op vrijdagochtend) pakken we de bus naar San Juan del Sur om dat het weekend door te brengen. Meer hierover in mijn blog van volgende week.

Groetjes vanuit Nicaragua,
Timo