Los visitados de Padres

Hallo allemaal,

Het lijkt me leuk voor jullie om te lezen over hoe mijn moeder en Paul het gehad hebben in het mooie Nicaragua. Hieronder hun verhaal.

Na een lange vermoeiende reis kwamen we aan in Managua. We werden niet zo vriendelijk ontvangen door de douane, de onduidelijke papieren waren niet goed ingevuld.
Maar dat maakte allemaal niet uit, want daar stond Timo achter de glazen wand op ons te wachten. Wat was het heerlijk om hem weer een knuffel te kunnen geven.
De volgende dag ging ik met Timo mee naar school, helaas kon Paul niet mee omdat hij erg last van zijn rug had. We hebben gelukkig een dokter gevonden die dezelfde dag nog kon komen.
Op school werd ik warm onthaald door de kinderen en leraren. Schatjes zijn het met een hoog knuffel gehalte. De school zag er armoedig uit en ze hebben weinig lesmateriaal. De meubels die in Nederland op school weg zouden worden gegooid zijn nog beter zijn dan wat hier op school staat.
Je ziet dan meteen de armoede van het land. Maar de kinderen zijn zo warm en liefdevol net zoals de leraren.
Het was ook leuk om te zien hoe Timo op school zijn weg heeft gevonden. Ze zijn allemaal stapelgek op hem. Leraren en kinderen. Als moeder ben ik super trots op wat hij daar allemaal heeft ondernomen. De leraren vertelde dat Timo een grote aanwinst voor de school is en erg dankbaar zijn dat hij er is. De kinderen en leraren zien er erg tegenop als hij naar huis gaat. Dus vooral doorgaan met stagiaires laten komen, een goed initiatief.

Er heerst hier een totaal andere cultuur en infrastructuur dan bij ons.
De huizen zijn erg armoedig, de wegen zijn slecht. Veel chaos en getoeter op de weg, maar geen ongeluk gezien. Je moet hier erg op je hoede zijn. De eerste dag wilde we pinnen en stond er een
man bij die ons voor wilde laten gaan bij t pinnen, maar het was al snel duidelijk dat hij op ons geld uit was. Net zolang gewacht met pinnen dat hij er niet meer stond. En toen kwamen er ineens meerdere mensen aan om te pinnen.
Ons voordeel als toerist was dat wij onze eigen HARRIE VAN DE SUNWEB bij ons hadden. Timo dus. Hij onderhandelde bij elke betaling. Zonder de taal is het haast niet te doen om in dit land vakantie te vieren. Het verbaasde ons hoe goed Timo in drie maanden de taal zich eigen heeft gemaakt.
Een dag hebben we een quad en scooter gehuurd om van de mooie natuur en uitzicht op de vulkanen.
Nou , dat zullen we niet gauw vergeten !!!
Werden door de politie aangehouden die van de verte toeristen aan zagen komen. Eerst probeerden ze een bekeuring te geven voor te snel rijden, maar dat deden we bij lange na niet. Uiteindelijk werd Paul bekeurd voor het overschrijden van de doorgetrokken gele streep. Meteen werd zijn rij bewijs ingenomen, maar daar stak Timo een stokje voor, hij blufte dat dat in Managua niet mocht omdat hij daar een politie agent kende. Uiteindelijk moesten we 20 dollar betalen. Wat bij hun in de zak verdween. Geen bon gekregen! De toeristen halen ze eruit om zo aan geld te komen. Dat is erg jammer voor het toerisme hier. Daar kunnen ze juist het land mee voorzien van inkomsten.
Het is echt de moeite waard, mooie natuur en de bevolking is vriendelijk op het platte land.
De kleine dorpjes gaan goed met de natuur om,kunnen wij veel van leren.
Het is een groot land. Veel moeizame lange afstanden afgelegd. Het vervoer is anders als bij ons, als een bus om 10 uur hoort te vertrekken dan kan het zo zijn dat je een uur later pas vertrekt. Als de bus vol is vertrekt hij pas. Een buschauffeur rijd ook 6 uur achter elkaar, heel gewoon hier en als je eruit wilt, moet je fluiten.
Het is hier heel primitief en armoedige huizen maar wij hebben de klok, en zij hebben de tijd.

Kort samen gevat : Hoge temperatuur, mooie natuur, kleurrijk in gebouwen en schilderijen maar ook veel armoede en veel straatverkoop. Het zijn wel hard werkende mensen om toch maar brood op de plank te krijgen.
Proberen overal geld van te maken om te kunnen overleven. Een land om nooit te vergeten !
Fijn om samen met Timo weer terug te keren.
Groetjes, Paul en Ilona