Vamos a Granada!
Blijf op de hoogte en volg Timo
18 Maart 2015 | Nicaragua, Managua
Hola mis amigos,
Allereerst bedankt voor al jullie leuke reacties, hier op dit blog en via whatsapp! Ik vind het ontzettend leuk om te horen wat jullie vinden van wat ik hier allemaal mee maak dus ook zeker blijven doen!
Afgelopen weekend ben ik weer eens Managua ontvlucht en vrijdag direct nadat ik klaar was op de school pakte ik de bus naar Granada. Om 3 uur in de middag kwam ik aan in Granada. Ik had afgesproken met Jürgen, een Duitser die ik kende van Laguna de Apoyo. Ik kon bij hetzelfde gastgezin als hem verblijven dus hoefde ik niet op zoek te gaan naar een hostel. Het was 5 minuten lopen van het centrum dus dat was zeer fijn. De middag brachten we door met de familie waar hij woont, dit waren ontzettend aardige mensen en je kon er leuke gesprekken mee hebben. Mijn Spaans wordt met de dag beter dus het praten met de locals gaat steeds beter en soepeler. Eigenlijk is het niet echt Spaans te noemen, iemand die goed Spaans kan zou hier ontzettend veel moeite hebben. Andersom denk ik ook dat als ik later ooit op vakantie ga in Spanje ze me wel raar aan gaan kijken als ik met mijn Nicaraguaanse Spaans aan kom zetten. Tegen de avond liepen we weer terug naar het centrum om wat te gaan eten. Granada is echt een totaal andere stad dan Managua. Ik heb op Bart na nog nooit een andere westerling in Managua gezien (terwijl het een miljoenenstad is) maar in Granada stikt het ervan. Als je niet beter zou weten lijkt het net alsof je je in zuid-Europa bevind. Na lekker gegeten te hebben bij een pizzeria gingen we midden in de uitgaansstraat op een terrasje zitten. Jeetje wat is het hier toeristisch zeg, maarja de lokale bevolking profiteert er behoorlijk van en de meeste locals hebben het hier ook beter dan in mensen in Managua. Uiteindelijk zijn we samen met een aantal Denen en een amerikaan uit gegaan in Granada. Het valt mij hier op dat alle Chelle's (koosnaam van de Nicaraguanen aan de blanken buitenlanders) hier samen optrekken zonder elkaar te kennen. Dit komt waarschijnlijk ook omdat heel veel hier alleen reizen. Zo leer je in ieder geval veel nieuwe mensen kennen. Het blijkt dat de Denen toch best wel een apart volkje zijn. Het uitgaan verschilt hier eigenlijk niet zo veel met het uitgaan in bijvoorbeeld Nijmegen. De verschillen zijn wel dat een biertje hier maximaal een euro kost :) en dat je vanwege de veiligheid altijd een taxi moet nemen. Dit kost ook maar een euro dus heel erg is dit niet. Na een ontzettend gezellige avond gehad te hebben gingen we de volgende dag naar het zwembad van een rustig hotel om daar lekker te relaxen. Helemaal uitgerust en relaxed ging ik aan het eind van de dag weer terug naar Managua.
Maandag werd er op de school een aardbevingsoefening gehouden. Normaal gesproken stelde dit niet zoveel voor maar er is sinds kort zelfs een heus plan van aanpak gemaakt. Zoals ik van Nicaragua gewend ben is dit natuurlijk niet op papier gezet maar zit het in het hoofd van de directrice. Er zijn een paar oefeningen voor nodig maar de oefening van dinsdag lijkt al ergens op. De directrice blaast op een toeter, dit stelt de aardbeving voor. Geloof me, als je haar zult zien dan weet je waarom zij de aardbeving voorstelt. Hierna gaan de leerlingen rustig het lokaal uit en verzamelen ze zich op de binnenplaats. Een aantal leerlingen neemt de rol van gewonde op zich en zij worden door hun klasgenoten gedragen. Hierna pakt elke klas zijn eigen EHBO doos en passen de leerlingen van de hogere groepen dit op elkaar toe. De oefening is een leuk tafereel om te zien (zie de foto's) en de leerlingen vinden het totaal niet erg om te doen. De aardbevingen zijn hier immers een onderdeel van het leven omdat het in Nicaragua nog wel eens voorkomt.
Qua lesgeven op de school gaat het steeds beter, ik ben nu zelfs bezig (op aandringen van de leraressen) het bij de directrice voor elkaar te krijgen om twee maal in plaats van 1 keer in de week Engels te geven aan de leraressen. Helaas is de directrice behoorlijk moeilijk om afspraken mee te maken en vraag ik me af wat ze überhaupt doet op de school. Vaak moet ze ineens ergens naartoe en is ze de hele dag er niet. Voor de leraressen en het ondersteunend personeel heb ik ontzettend veel respect. Raquele, de conciërge krijgt amper loon maar is degene die als eerste er is en als laatste vertrekt. Ook het salaris van de leraressen is weinig, 200 dollar per maand. Ook hebben ze niet echt een opleiding gehad zoals wij dit kennen maar dag in dag uit zetten ze zich vol in om de kinderen onderwijs te geven. In de uren dat ik geen Engels geef help ik de leraressen met didactische trucjes en ik kan goed met ze overweg. Na de lessen blijven we vaak nog even napraten en zo word mijn Spaans ook weer steeds beter. Ik heb het ontzettend naar mijn zin op het Collegio Maaswaal en en ben ook ook blij dat ik mijn steentje kan bijdragen.
De groetjes vanuit Managua,
Timo
Allereerst bedankt voor al jullie leuke reacties, hier op dit blog en via whatsapp! Ik vind het ontzettend leuk om te horen wat jullie vinden van wat ik hier allemaal mee maak dus ook zeker blijven doen!
Afgelopen weekend ben ik weer eens Managua ontvlucht en vrijdag direct nadat ik klaar was op de school pakte ik de bus naar Granada. Om 3 uur in de middag kwam ik aan in Granada. Ik had afgesproken met Jürgen, een Duitser die ik kende van Laguna de Apoyo. Ik kon bij hetzelfde gastgezin als hem verblijven dus hoefde ik niet op zoek te gaan naar een hostel. Het was 5 minuten lopen van het centrum dus dat was zeer fijn. De middag brachten we door met de familie waar hij woont, dit waren ontzettend aardige mensen en je kon er leuke gesprekken mee hebben. Mijn Spaans wordt met de dag beter dus het praten met de locals gaat steeds beter en soepeler. Eigenlijk is het niet echt Spaans te noemen, iemand die goed Spaans kan zou hier ontzettend veel moeite hebben. Andersom denk ik ook dat als ik later ooit op vakantie ga in Spanje ze me wel raar aan gaan kijken als ik met mijn Nicaraguaanse Spaans aan kom zetten. Tegen de avond liepen we weer terug naar het centrum om wat te gaan eten. Granada is echt een totaal andere stad dan Managua. Ik heb op Bart na nog nooit een andere westerling in Managua gezien (terwijl het een miljoenenstad is) maar in Granada stikt het ervan. Als je niet beter zou weten lijkt het net alsof je je in zuid-Europa bevind. Na lekker gegeten te hebben bij een pizzeria gingen we midden in de uitgaansstraat op een terrasje zitten. Jeetje wat is het hier toeristisch zeg, maarja de lokale bevolking profiteert er behoorlijk van en de meeste locals hebben het hier ook beter dan in mensen in Managua. Uiteindelijk zijn we samen met een aantal Denen en een amerikaan uit gegaan in Granada. Het valt mij hier op dat alle Chelle's (koosnaam van de Nicaraguanen aan de blanken buitenlanders) hier samen optrekken zonder elkaar te kennen. Dit komt waarschijnlijk ook omdat heel veel hier alleen reizen. Zo leer je in ieder geval veel nieuwe mensen kennen. Het blijkt dat de Denen toch best wel een apart volkje zijn. Het uitgaan verschilt hier eigenlijk niet zo veel met het uitgaan in bijvoorbeeld Nijmegen. De verschillen zijn wel dat een biertje hier maximaal een euro kost :) en dat je vanwege de veiligheid altijd een taxi moet nemen. Dit kost ook maar een euro dus heel erg is dit niet. Na een ontzettend gezellige avond gehad te hebben gingen we de volgende dag naar het zwembad van een rustig hotel om daar lekker te relaxen. Helemaal uitgerust en relaxed ging ik aan het eind van de dag weer terug naar Managua.
Maandag werd er op de school een aardbevingsoefening gehouden. Normaal gesproken stelde dit niet zoveel voor maar er is sinds kort zelfs een heus plan van aanpak gemaakt. Zoals ik van Nicaragua gewend ben is dit natuurlijk niet op papier gezet maar zit het in het hoofd van de directrice. Er zijn een paar oefeningen voor nodig maar de oefening van dinsdag lijkt al ergens op. De directrice blaast op een toeter, dit stelt de aardbeving voor. Geloof me, als je haar zult zien dan weet je waarom zij de aardbeving voorstelt. Hierna gaan de leerlingen rustig het lokaal uit en verzamelen ze zich op de binnenplaats. Een aantal leerlingen neemt de rol van gewonde op zich en zij worden door hun klasgenoten gedragen. Hierna pakt elke klas zijn eigen EHBO doos en passen de leerlingen van de hogere groepen dit op elkaar toe. De oefening is een leuk tafereel om te zien (zie de foto's) en de leerlingen vinden het totaal niet erg om te doen. De aardbevingen zijn hier immers een onderdeel van het leven omdat het in Nicaragua nog wel eens voorkomt.
Qua lesgeven op de school gaat het steeds beter, ik ben nu zelfs bezig (op aandringen van de leraressen) het bij de directrice voor elkaar te krijgen om twee maal in plaats van 1 keer in de week Engels te geven aan de leraressen. Helaas is de directrice behoorlijk moeilijk om afspraken mee te maken en vraag ik me af wat ze überhaupt doet op de school. Vaak moet ze ineens ergens naartoe en is ze de hele dag er niet. Voor de leraressen en het ondersteunend personeel heb ik ontzettend veel respect. Raquele, de conciërge krijgt amper loon maar is degene die als eerste er is en als laatste vertrekt. Ook het salaris van de leraressen is weinig, 200 dollar per maand. Ook hebben ze niet echt een opleiding gehad zoals wij dit kennen maar dag in dag uit zetten ze zich vol in om de kinderen onderwijs te geven. In de uren dat ik geen Engels geef help ik de leraressen met didactische trucjes en ik kan goed met ze overweg. Na de lessen blijven we vaak nog even napraten en zo word mijn Spaans ook weer steeds beter. Ik heb het ontzettend naar mijn zin op het Collegio Maaswaal en en ben ook ook blij dat ik mijn steentje kan bijdragen.
De groetjes vanuit Managua,
Timo
-
19 Maart 2015 - 04:32
Jolien:
Hey Timo,
Weer leuk (en soms herkenbaar...) om je verhalen te lezen.
Aardbevingen lijken me ook wel spannend, zeg.
Hier hebben de docenten inderdaad ook geen docenten opleiding en dat merk je ook wel.
Enorm goed dat jouw Engels lessen zo goed zijn dat ze nog vaker les willen.
Veel plezier in ieder geval nog.
Groetjes Jolien
-
19 Maart 2015 - 07:46
Kees-Jan:
Hallo Timo,
Je zou de directrice aan kunnen bieden om die oefening op papier te zetten en dat aan iedereen te geven, zodat men het over een half jaar ook nog weet. Weinig moeite, maar een goed gebaar. En misschien kan je dat ook weer over 2 keer Engels per week beginnen...
Heel veel succes en plezier!
Kees-Jan -
19 Maart 2015 - 13:26
Ilona:
Hoi Schat,
Wat fijn dat er nu vooruitgang in zit en de leraressen zo enthousiast zijn.
Het begint z'n vruchten af te werpen. Goed gedaan!
Liefs, je moeder
-
19 Maart 2015 - 16:53
Oma:
Hoi Timo,
Ik ben blij dat je het zo leuk hebt en dat je veel van het land ziet.
Nog veel plezier en hopelijk spreek ik je binnenkort weer.
Groetjes Oma. -
19 Maart 2015 - 20:27
Oma:
Leuk trouwens dat je in granada bent geweest, daar ben ik ook geweest met opa.
Wij vonden het daar erg mooi.
nogmaals, groetjes oma.
-
21 Maart 2015 - 18:57
Timo Eversen:
Hoi, dank voor jullie leuke reacties!
@ Jolien Jazeker, dat maakt de moeite idd waard! Ik volg jouw blog ook op de voet en herken er ook een aantal dingen in (ookal is het aan de andere kant van de wereld)
@ Kees-Jan, Al mijn lessen Engels zet ik al op papier en ik heb zelfs huiswerkbladen gemaakt voor de docenten :) Na veel aandringen van mij en de docenten is de directrice toch akkoord gegaan met een tweede uur!
@mam, Dankje, de vooruitgang is mondjesmaat maar het is wel fijn dat wat je doet gewaardeerd wordt.
@oma, Leuk dat je ook in Granada bent geweest al denk ik dat je de Granada in Spanje bedoelt en niet in Nicaragua ;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
