Thuiskomen in Managua

Hallo Allemaal,

Afgelopen vrijdag heb ik de mooiste zonsondergang die ik ooit gezien heb meegemaakt. Ik, Rik en een paar andere reizigers zaten op het dakterras van een hotel op een berg in San Juan del Sur. Je keek vanaf hier perfect uit op de baai en het strand. Nou gaat de zon hier in Nicaragua altijd veel sneller onder en veranderd de lucht van helemaal licht naar totaal donker in 10 minuten maar doordat het uitzicht zo ontzettend mooi was en de lucht een rode gloed kreeg was het daadwerkelijk adembenemend. Daar stond ik dan, een biertje, een goed gesprek met toffe mensen en een geweldig uitzicht! Mijn weekend kon toen al niet meer stuk. Zaterdag heb ik geprobeerd te surfen, een paar andere reizigers hadden aangeboden om het me te leren en dat nam ik ook met beide handen aan. Het strand was perfect, de golven waren perfect maar wat ik ook deed, ik bleef er maar afvallen. Achja, ik heb het tenminste geprobeerd en ik heb een leuk dagje aan het strand gehad dus zo erg was het nou ook weer niet. Zaterdagavond was er nog een leuk feest in de stad met veelal de zelfde reizigers die je dan steeds tegenkomt. Het is ontzettend leuk om de reisplannen van iedereen te horen en allerlei (sterke) verhalen voorbij te horen komen. Zondag was het zover, Sunday Funday, samen met valcanoboarden is dit volgens iedere backpacker door Nicaragua een must. En ze hadden gelijk, heel de stad was volgelopen met toeristen voor dit zwembadfeest. Het feest verplaatste zich gedurende de dag over drie locaties met allen een zwembad en de alcohol vloeide rijkelijk. Misschien wel het leukste van de dag vond ik de vaak hilarische dingen die er gebeurden omdat iedereen ver van huis is en het wel leek of gene niet bestond. Maandag gingen ik en Rik toch maar naar een ander hotel in de stad en zijn we in de middag nog gaan ziplinen door een in totaal 2,5 kilometer lange baan. Dinsdag pakten we de bus weer terug naar Managua en s'avonds kwam Bart nog op visite om weer gezellig wat de drinken en te praten. Het was ook de laatste avond van Rik hier en de volgende ochtend vroeg zette ik hem weer op het vliegveld. Ik was net weer iets voor 7 uur op de school en ik ging weer gelijk aan het werk. Ik was weer thuis in Managua en zo voelde dat ook. Het is onvoorstelbaar hoe snel ik het hier als mijn thuis ben gaan zien en ik vind het ontzettend jammer om over een maand al weer naar Nederland te moeten. Toch is het wel weer leuk om iedereen in Nederland weer te zien en van alles over mijn belevenissen te vertellen.

Dinsdag en woensdag verliepen vrij rustig omdat donderdag een festiviteit zou plaatsvinden op de school en vrijdag was de school dicht. Donderdag vierden ze hier de dag van de aarde, de dag van de muziek en de dag van het boek. Er zouden gedichten voorgelezen gaan worden, gedanst worden en sommige leraren zouden toespraken gaan houden over hoe belangrijk de aarde is. Dit alles zou 08;00 uur in de ochtend gaan beginnen. Maar Nicaragua zou Nicaragua niet zijn als dit uiteindelijk niet 10;00 uur werd. Ik had 150 ballonnen vanuit Nederland meegenomen en het leek me een leuk moment om ze uit te delen aan de kleinste kinderen. De foto is genomen vlak nadat iedereen een ballon had en alles ziet er nog rustig en leuk uit maar vlak daarna brak de pleuris uit. De ballon van sommige kinderen ging kapot of raakte kwijt met als gevolg dat ze de ballon van een andere kind stalen. Deze stal de ballon weer van iemand anders, chaos dus. In de andere klas schreef ik de namen maar op de ballon zodat ik kon zien of niemand de ballon van iemand anders had geconfisqueerd. Mijn tip voor mensen die ook denken dat ballonnen meenemen voor de kinderen hier een leuk idee is, zeker doen maar schrijf de namen erop anders weet je niet wat je meemaakt. Toen de oorlog der ballonnen op zijn einde liep begon het feest eindelijk. Het was leuk om mee te maken maar een beetje een vreemde gewaarwording. Elke vijf minuten werd er wel weer Viva Nicaragua! Viva la tierra! Viva Dios! (leve Nicaragua, leve de aarde, leve God!) geroepen. De optredens varieerde van schattige kleintjes die gedichten oplazen, groep vijf die een liedje zong, kinderen van groep 7 die een toneelstuk over koning aarde tot meisjes uit groep 6 en 8 die op zn Jamaicaans dansen. Nou het ik al veel meegemaakt en gezien hier in Nicaragua maar dit soort dingen blijven me toch schokken. Die meisjes zijn tussen de 9 en 12 jaar oud en dansen alsof ze in een stripclub staan, en dit is nog op een school ook! Iedereen klapte, ouders maakten foto's en filmpjes en het leek de normaalste zaak van de wereld te zijn. Tja, sommige dingen wennen nooit denk ik. Uiteindelijk was het feest iets voor 12 uur afgelopen en gingen de leerlingen naar huis om vervolgens van hun extra lange weekend te genieten. De leraressen en ik bleven nog om alles op te ruimen en samen wat cola te drinken en te kletsen.

Ik heb besloten om dit weekend maar even rustig aan te doen. Vandaag ga ik in de namiddag voetballen om toch mijn conditie maar weer een beetje op peil te houden. Morgen ga ik weer bij Bart mijn was doen en de voetbal kijken. Volgende week natuurlijk weer een nieuw blog!

Groetjes,
Timo